Hoogzwanger in de winter met een dik pak sneeuw versus hoogzwanger tijdens een zinderende zomer met een actieve peuter aan mijn zij. Ik weet niet wat prettiger is. Wel had ik het tijdens mijn eerste zwangerschap beduidend zwaarder.
Enerzijds gaat het me lichamelijk nu beter af. Anderzijds is er ook iets in mij veranderd sinds ik moeder ben.
Ik was bijvoorbeeld zo’n persoon die altijd strontchagrijnig werd als ze honger had. Ik kon bij een lage bloedsuikerspiegel niet meer normaal functioneren. Dacht ik. Nu prop ik met een rommelende maag het laatste tussendoortje uit mijn rugzak in de hand van een vermoeide peuter van zeventien kilo die ik vervolgens op mijn heup slinger; dat past nog net met die grote buik aan de voorkant. Het welzijn van mijn kind stel ik boven dat van mezelf. Het schijnt zo te zijn dat je gelukkiger bent als je je meer bezig houdt met het welzijn van anderen dan met dat van jezelf. Da’s dan weer mooi meegenomen.
Een kind krijgen is simpelweg ontzettend goed geweest voor mijn doorzettingsvermogen en relativeringsvermogen. Daaraan schortte het eigenlijk ook niet. Een collega merkte laatst zelfs op dat ze mijn relativeringsvermogen altijd al waardeerde, maar sinds ik zwanger ben, schijn ik nog nuchterder door het leven te gaan en dat hielp haar weer de dingen in perspectief te zien tijdens lastige projecten.
Over perspectief gesproken: dit is mijn buik bij 34 weken van bovenaf gezien. Ik realiseer me nu dat ik wel vaak dezelfde jurk aan heb op de buikfoto’s, maar daardoor zie je de vordering goed. Ik geloof dat mijn buik al wel even groot is als toen ik op het punt van bevallen stond van Kleine O. Hopelijk blijft Jodelamoppie nog even zitten.
Babybuik: 34 weken!
Jodelahiti! - Vanuit Oostenrijk de wereld verkennen 