Het is tien jaar geleden dat mijn Oostenrijkse lief en ik een jaar lang op reis waren. We verhuisden van Den Haag naar Wenen, maar maakten even een omweg via Armenië, Georgië, Azerbeidzjan, Iran, Turkmenistan, Kazachstan, India, Nepal, Thailand, Laos, Cambodja, Vietnam, Myanmar, Hongkong, China, Mongolië, Rusland en Oekrainë. Dit jubileum leek me een mooie aanleiding om mijn oude blogs terug te lezen. Sommige fragmenten zijn te mooi, bijzonder of grappig om niet (nogmaals) te delen.
Dit keer een mooi voorbeeld van hoe het reizen in India soms al onze energie opslokte. We reisden al een week of zes door India en waren inmiddels neergestreken in het wat rustiger, schoner Kerala. Voor we vanuit Munnar, het commerciële centrum van een van de hoogstgelegen regio’s van India waar thee wordt verbouwd, achter ons luwte om de laatste dagen in Kerala door te brengen aan het strand van Varkala, wilden we nog een bezoek brengen aan het wildreservaat bij Kumily…
“Als we de riksja uitspringen, rijdt de bus naar Kumily net langs. Tenminste, dat is wat de kaartjesverkoper in de bus zegt, dat hij naar Kumily gaat. Hebben wij even geluk! We springen direct aan boord, zodat de bus weer verder kan en we wachten rustig af tot ook wij ons kaartje kunnen kopen, maar dan blijkt dat dit niet de bus naar Kumily is maar die naar een ander, door god verlaten, oord dat we pas over vier uur bereiken en vanwaar de reis naar Kumily nog twee uur duurt, als we geluk hebben.
Nee, er is geen directe verbinding, verzekert de jongeman in de bus ons, terwijl ons was verteld dat er wel degelijk een directe bus naar Kumily gaat. We hadden het nog wel drie keer nagevraagd! (Onze “Regel van 3!” passen we in India in alle situaties toe. Het is van levensbelang om alles tenminste drie maal na te vragen. Check. Check. Triple-check!) En ook in de film die we in het theemuseum van Munnar hadden gezien, werd nog gerefereerd aan de weg tussen Munnar en Kumaly die in negentienhuppeldepup was aangelegd, zodat er eindelijk een directe verbinding zou zijn. Maar de jongeman in de bus blijft erbij: dit is de enige manier om in Kumaly te geraken. Hij glimlacht schaapachtig naar ons.
Dat lachje maakt dat bij mij de alarmbellen beginnen te rinkelen. (Ik kan de Indiërs inmiddels aardig lezen.) Vriendlief begint zich ook te ergeren en na een gevoelde honderd keer vragen of de jongeman zeker van zijn zaak is, roept hij door de bus: “Is there anyone who speaks proper English and who can help us?!” Heel onaardig, en we krijgen dan ook vijftig schaapachtige lachjes terug. En dus gebieden we de buschauffeur NU te stoppen, want hier klopt iets niet.
Op enkele kilometers van Mannur springen we de bus uit. We liften weer terug en een half uurtje later zitten we – jawel! – in de directe bus naar Kumily die daar viereneenhalf uur later aankomt. En zo wandelen we die dag toch nog met een Indische jongen, die bevriend is met de zoon van de Maharadja van deze regio en die het niet nalaat hier in iedere tweede zin aan te refereren, door het Periyar wildreservaat waar vijfenveertig tijgers en duizend olifanten leven. We zien er geen een. Maakt niet uit; ik schijt al in mijn broek bij het zien van een stel gigantische Indiase bisons. En ik fotografeer tientallen verse pootafdrukken van tijgers, wat ik vreselijk opwindend vind.”
Een aantal dagen later, een paar weken voor kerst, komen we bij aan de idyllische kust van Kerala en laden we onze batterij op voor we naar het noorden van India vertrekken. Aan het strand van Varkala schieten we dit exotische plaatje met kerstman. Fijne kerstdagen!!
Jodelahiti! - Vanuit Oostenrijk de wereld verkennen 