Ik was vorige week, voor de jaarwisseling, een reel aan het maken op Instagram, een terugblik op het afgelopen jaar. Ik scrolde daarvoor door de filmpjes die ik met mijn telefoon schoot. Op de slee van de steile heuvel in de speeltuin in januari, onze O. die voor me uit schaatst in februari, een dip in de Donau nadat het net had gesneeuwd in april. Volgens het beeldmateriaal op mijn telefoon kan 2022 zo de boeken in als een perfect jaar.
Maar natuurlijk pak je je telefoon er over het algemeen niet bij als er tranen vloeien, of wanneer je uit pure frustratie je hand maar in de snoeptrommel blijft steken of een sneer uithaalt naar degenen die je zo lief hebt. Ik maakte geen filmpjes van onze zorgen om een oorlog zo dichtbij of van mijn verdriet om een Russische vriend waarmee ik ontelbare keren op onze internationale vriendschap (международная дружба) proostte en die dat in 2022 als een bliksem bij heldere hemel de rug toekeerde. Ik legde niet vast hoe de weken sneller dan me lief was voorbij vlogen, opgezogen door mijn week, rennend en vliegend van home office naar school, van kantoor naar zwemles en handbal. Ik heb geen beelden van mijn ergernis over het schoolsysteem of mijn irritatie over mijn eigen scrolltijd op social media, zo zonde!
Anderzijds heb ik ook maar weinig tot geen foto’s van wat ik het afgelopen jaar allemaal op mijn werk heb gepresteerd, hoe vriendlief en ik genoten van die zeldzame avonden met z’n tweeën, de spelletjesavonden van onze kinderen met opa en oma, vriendschappen…
Enfin, ik had het over die reel die ik aan het maken was. Die liep vast, zoals zo vaak, en vervolgens verwijderde ik per ongeluk het concept. Hoe frusterend! Ik vroeg me af waarom ik hier zoveel tijd aan besteedde, terwijl ik regelmatig klaag dat er te weinig uren in een dag zitten.
Het was een mooi jaar. Moeilijk maar mooi. Met flinke dalen, maar nog meer prachtige pieken. Ik groeide, onze kinderen groeiden nog meer. Ik had het willen vangen met woorden. Geschreven woorden.
Ik besloot geen tijd meer te besteden aan die reel. In 2023 geen reels maar weer meer blogs. Om maar meteen het woord bij de daad te voegen, stopte ik mijn notitieboek en vulpen in mijn tas voor ik met O’tje en K’tje op de fiets stapte. En zo kwamen er weer woorden op papier. Twee ravottende jochies in de verte, witte rookwolkjes uit mijn mond van de kou en koude vingers die weer aan het schrijven zijn.
Jodelahiti! - Vanuit Oostenrijk de wereld verkennen 