Meer trails, minder asfalt.
Meer schrijven, minder scrollen.
Dat zijn mijn doelen voor het nieuwe jaar, waar ik in mijn vorige twee blogs al over schreef. De eerste maand van 2023 zit er bijna op, en ik voeg daar op de valreep meer lichtheid en gekkigheid. Dat is niet perse oppervlakkig, maar kiezen voor een losser en lichter leven. Er is al narigheid genoeg in de wereld.
Onze O. vond laatst een geochache, zonder dat we daar naar op zoek waren. Een zaadje werd gepland. De meeste wandelwegen rondom ons Knibbel Knabbel Knuis-huis kennen we nu wel, maar geochachen hadden we nog nooit gedaan. Diezelfde dag nog had ik de app op mijn telefoon en de volgende dag lag ik op mijn buik op het gras onder een enorme boomstam die tijdens de overstroming van de Donau in 2002 was aangespoeld.
Of laatst, toen het volle maan was. Vanaf de ruïne keken vriendlief en ik uit over de vallei, idyllisch als altijd. De volle maan kwam traag tevoorschijn van achter de grijze wolken. O’tje en K’tje spielden op de dikke muren van de eeuwenoude burcht een zelfverzonnen spel. Een andere, Hongaarse familie was de uitzichtstoren aan het beklimmen. En wij? Wij huilden spontaan naar de maan. Ahoeoeoeo!
Je moet weten dat vriendlief een alterego heeft, Bello, die ongemerkt naar de achtergrond is verdwenen. 2023 is missschien wel het jaar waar hij weer meer tevoorschijn zal komen. Wie weet bij ons allemaal! Even later joelden we we alle vier. Gek? Nee hoor! De vader van het Hongaarse gezin joelden gezellig mee.
En vandaag? Er was verse sneeuw gevallen. Gisteren hadden we de hele middag al gesleed met zijn vieren en vandaag zouden we O’tje aanmoedigen tijdens zijn handbaltoernooi. “Ik vind het niet erg als je niet komt, mama!” zei hij, want hij wist wel dat K’tje en ik stiekem heel graag weer als een malle van die steile heuvels in het Wienerbergpark wilden sleeën. En dus ging vriendlief O’tje toejuichen en ik ging sleeën met onze jongste telg tot ook zijn tweede paar handschoenen kleddernat was en mijn onderbroek doorweekt was.
En nu zit ik hier, op de vloer van onze badkamer. De laptop op een plastic krukje en een kind dat langzaam ontdooit in bad, terwijl hij meezingt met hele vage, Duitse kinderliedjes over spoken, heksen en monsters.
Meer lichtheid en gekkigheid. Ik vind het nu al een top doel!
Jodelahiti! - Vanuit Oostenrijk de wereld verkennen 